Nocą na 14 lutego 1945 z walk pod Pyrzycami wycofała się 4 Policyjna Dywizja Grenadierów Pancernych SS i przeszła na swój odcinek na wschód od Stargardu. Ciężar obrony linii frontu pod Pyrzycami spadł na barki słabej, improwizowanej grupy dywizyjnej generała Denecke.
Żukow wydał dyrektywę operacyjną 00813/op nakazującą generałowi Biełowowi dowodzącemu 61 Armią zdać odcinki frontu na prawym, wschodnim skrzydle armii siłom 7 Korpusu Strzeleckiego 3 Armii Uderzeniowej oraz podciągniętego już tutaj 7 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Uwolnione w ten sposób siły 61 Armii miały przesunąć się na zachód i zająć pozycje w rejonie na południe od Stargardu, dotąd zajmowane przez 2 Gwardyjską Armię Pancerną oraz 8 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany ze składu 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej. 47 Armia miała przejść forsownym marszem nad Odrę i tam zająć pozycje na lewym skrzydle 61 Armii. Dyrektywa ta określała ostatecznie dyslokację oddziałów Armii Czerwonej w chwili rozpoczęcia niemieckiego przeciwuderzenia. 80 Korpus Strzelecki pozostał w rejonie Choszczna a na kierunki głównego uderzenia niemieckiego przechodziły dwa pozostałe: 9 Gwardyjski Korpus Strzelecki oraz 89 Korpus Strzelecki. Z Odwodu Naczelnego Dowództwa na odcinek 9 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego wprowadzono silny odwód przeciwpancerny – 1818 pułk artylerii samobieżnej uzbrojony w 21 samobieżnych niszczycieli czołgów SU-8533. 14 lutego niemieckie zgrupowanie uderzeniowe było niemal w całości na pozycjach. 4 Policyjna Dywizja Grenadierów Pancernych SS znajdowała się na wschód od Strzebielewa, nad Miedwiem Dywizja Pancerna „Holstein”, 281 Dywizja Piechoty podciągała siły na swoim odcinku, zaś 11 Ochotnicza Dywizja Grenadierów Pancernych SS „Nordland” po zakończeniu pospiesznego odświeżenia była w marszu na pozycje wyjściowe. Ostatecznie do uderzenia na południe przygotowano zgrupowanie o następującym składzie (patrząc od wschodu):
Grupa Bojowa „Munzel” w składzie Dywizji Grenadierów Führera oraz 281 Dywizji Piechoty (stanowisko dowodzenia w Ińsku), III Germański Korpus Pancerny SS w składzie Dywizji Ochrony Führera, 11 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Nordland”, 23 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Nederland”, 27 Ochotniczej Dywizji Grenadierów SS „Langemarck”, grupy bojowej „Voigt” (załoga Choszczna) oraz grupy bojowej SS „Schäfer” (oddziały zaangażowane w walkach w rejonie Recza) ze stanowiskiem dowodzenia w Kozach i wreszcie stanowiący główną siłę uderzeniową XXXIX Korpus Pancerny (stanowisko dowodzenia w Stargardzie) z 10 Dywizją Pancerną SS „Frundsberg”, Dywizją Pancerną „Holstein”, 4 Policyjną Dywizją Grenadierów Pancernych SS oraz 28 Ochotniczą Dywizją Grenadierów SS „Wallonien”.
Żukow wydał dyrektywę operacyjną 00813/op nakazującą generałowi Biełowowi dowodzącemu 61 Armią zdać odcinki frontu na prawym, wschodnim skrzydle armii siłom 7 Korpusu Strzeleckiego 3 Armii Uderzeniowej oraz podciągniętego już tutaj 7 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Uwolnione w ten sposób siły 61 Armii miały przesunąć się na zachód i zająć pozycje w rejonie na południe od Stargardu, dotąd zajmowane przez 2 Gwardyjską Armię Pancerną oraz 8 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany ze składu 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej. 47 Armia miała przejść forsownym marszem nad Odrę i tam zająć pozycje na lewym skrzydle 61 Armii. Dyrektywa ta określała ostatecznie dyslokację oddziałów Armii Czerwonej w chwili rozpoczęcia niemieckiego przeciwuderzenia. 80 Korpus Strzelecki pozostał w rejonie Choszczna a na kierunki głównego uderzenia niemieckiego przechodziły dwa pozostałe: 9 Gwardyjski Korpus Strzelecki oraz 89 Korpus Strzelecki. Z Odwodu Naczelnego Dowództwa na odcinek 9 Gwardyjskiego Korpusu Strzeleckiego wprowadzono silny odwód przeciwpancerny – 1818 pułk artylerii samobieżnej uzbrojony w 21 samobieżnych niszczycieli czołgów SU-8533. 14 lutego niemieckie zgrupowanie uderzeniowe było niemal w całości na pozycjach. 4 Policyjna Dywizja Grenadierów Pancernych SS znajdowała się na wschód od Strzebielewa, nad Miedwiem Dywizja Pancerna „Holstein”, 281 Dywizja Piechoty podciągała siły na swoim odcinku, zaś 11 Ochotnicza Dywizja Grenadierów Pancernych SS „Nordland” po zakończeniu pospiesznego odświeżenia była w marszu na pozycje wyjściowe. Ostatecznie do uderzenia na południe przygotowano zgrupowanie o następującym składzie (patrząc od wschodu):
Grupa Bojowa „Munzel” w składzie Dywizji Grenadierów Führera oraz 281 Dywizji Piechoty (stanowisko dowodzenia w Ińsku), III Germański Korpus Pancerny SS w składzie Dywizji Ochrony Führera, 11 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Nordland”, 23 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Nederland”, 27 Ochotniczej Dywizji Grenadierów SS „Langemarck”, grupy bojowej „Voigt” (załoga Choszczna) oraz grupy bojowej SS „Schäfer” (oddziały zaangażowane w walkach w rejonie Recza) ze stanowiskiem dowodzenia w Kozach i wreszcie stanowiący główną siłę uderzeniową XXXIX Korpus Pancerny (stanowisko dowodzenia w Stargardzie) z 10 Dywizją Pancerną SS „Frundsberg”, Dywizją Pancerną „Holstein”, 4 Policyjną Dywizją Grenadierów Pancernych SS oraz 28 Ochotniczą Dywizją Grenadierów SS „Wallonien”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz