15.02.1945

Ofensywa rozpoczęła się 15 lutego 1945 roku z rejonu Suchania w kierunku południowym na Choszczno - Arnswalde.


Nacierającym wojskom udało się połączyć z oddziałami pod Choszcznem i utworzyć do nich wąski korytarz
Nadszedł dzień 15 lutego 1945 r., który rozpoczął operację. XXXIX Korpus Pancerny i grupa wschodnia, którą dowodził Generalmajor Munzel rozpoczęły działania dzień później. Wojska III Korpusu Pancernego SS "runęły" na południe, a wśród nich 24. Regiment "Danmark". Przeszedłszy przez Suchań, rankiem regiment dotarł nad Inę, gdzie jego kompanie uchwyciły drewniany most pod Fährzoll. Fährzoll - nieistniejąca osada. Znajdowała się w miejscu kępy wysokich drzew po północnej stronie rzeki, przy moście pomiędzy Suchaniem, a Piasecznikiem. Po wzmocnieniu jego konstrukcji przez pododdział pionierów, przeszedł po nim II batalion, a następnie czołgi i transportery opancerzone Dywizji Ochrony Führera. Pierwszym celem regimentu była, leżąca na drodze do Choszczna, wieś Radaczewo. II Batalion dotarł do mostu, który rozbudował, III batalion 24. regimentu przy młynie na południe od rzeki Ina przegrupował się do ataku. Na lewym skrzydle stanęła 6. kompania, na prawym 7., a za nimi w odwodzie 5. Ósma kompania stała gotowa na pozycjach wyjściowych. Pojazdy pancerne w przedzie uderzają przez Radaczewo. Wszędzie stoją zaskoczone wojska radzieckie, a ściągana do walki ich ciężka broń nie nadchodzi. Podniecone walką kompanie prą naprzód. Wkrótce są na pierwszym wzgórzu. Za płaską kotlinką na drugim wzniesieniu znajduje się wieś Radaczewo. Na drodze leży rozbite działo p-panc. Z daleka rozpoznano szybko poruszające się postacie uciekających. W Radaczewie płonie kilka chałup. Atak wspiera II dywizjon 11. Pułku Artylerii SS i część 54. Pułku Artylerii SS. II./SS-AR 11 - II dywizjon 11. Pułku Artylerii SS i SS-AR 54 - 54. Pułk Artylerii SS. Major Sörensen wie, że nie ma czasu do stracenia - wpadają "na karkach" uciekających, nie dając im czasu na umocnienie się. Sörenesen na czele, a za nim ciągną podporucznik Raßmussen i Stippernitz oraz plutonowy Scholles. Kompanie niosąc broń i oporządzenie z trudem dotrzymują im kroku. Wkrótce grupa Sörensen'a osiąga skraj wioski. Wszędzie leżą trupy Rosjan, padłe bydło i wyładowane zdobyczą wozy. W jednym z gospodarstw stoi osiodłany koń. Z odbezpieczoną bronią, ludzie idą dalej. Jedna z okiennic otworzyła się, zza niej ukazała się głowa. Teraz mógł sprawdzić się w działaniu pluton szturmowy. Dwóch ludzi wbiega do domu. Ukazuje im się widok - kobiet krzyczących o ratunek. Na południowym skraju wsi czeka Sörensen z podkomendnymi i plutonem szturmowym na przybycie kompanii. W końcu zjawia się podporucznik Madsen z 7. kompanią i krótko po niej 6. kompania. Ostatecznie pojawia się 5. kompania, której szef, kapitan Fendler został ranny i dowodzi nią teraz kapitan Seyb. Szósta kompania, która została rozbita pod Purmsati/Bunkas, musiała być na nowo odtworzona, a dowodził nią teraz porucznik Engelbrecht. Nadjechał podpułkownik Krügel. Aby nie dopuścić do umocnienia się Rosjan, po krótkiej odprawie wydano nowe rozkazy do ataku: 7. kompania po prawej, wziąć Hochberg (wzniesienie Łysica) i zatrzymać się! 6. kompania w środku, wziąć Hohenfriedberg i zatrzymać się! 5. kompania po lewej, wziąć stodoły folwarku Bonin i zatrzymać się! Silny opór nieprzyjaciela w lasku na północ od folwarku Bonin. Na stanowiska wymarsz!
W.Tieke, Tragödie um die Treue. Kampf und Untergang des III. (germ.) SS-Panzer-Korps, Osnabrück, wyd.3, 1978, s. 168-169
W zdobytym Radaczewie postawiono punkt dowodzenia i zorganizowano punkt opatrunkowy. W tym czasie II batalion 23. Regimentu Norge bezskutecznie próbował zdobyć położoną na wschód od Radaczewa wieś Sławęcin. Z uwagi na to, że w Piaseczniku i Sławęcinie nadal trzymali się Rosjanie, regiment Danmark musiał zatrzymać się na wysoczyźnie na południe od Radaczewa, aby nie odsłonić zbytnio swoich skrzydeł. W tym czasie XXXIX Korpus Pancerny SS doszedł do krańca jeziora Miedwie, a 49. regiment toczył daremne boje o Recz.
Na zdobytym wzgórzu w okolicach Żółwina grupa bojowa Schulz-Streek (działa szturmowe) odparła radziecki kontratak, niszcząc 22 czołgi T-34. Na najbardziej wysuniętej flance pod Prostynią, walczył major Buchenau, który ze swoimi podchorążymi przesunął linię niemieckich wojsk z północy na południe na wysokość wsi: Żółwino - Reizenberg - Ankrow (dwie ostatnie nie istnieją).
H. Lindenblatt. Pommern 1945, Verlag Gerhard Rautenberg Leer, 1984, s. 149.

Żołnierze niemieccy w okopach, okolice Choszczna


4 Policyjna Dywizja Grenadierów Pancernych SS dopiero po południu lub wieczorem osiągnęła pozycje wyjściowe do natarcia. Sztab i oddziały pomocnicze 10 Dywizji Pancernej SS „Frundsberg” znajdowały się dopiero w drodze z Dąbia do Stargardu. Nocą na 16 lutego II batalion 10 pułku pancernego SS wraz z 21 pułkiem grenadierów pancernych SS osiągnęły rejon Kunowo-Skalin, zaś 22 pułk grenadierów pancernych SS i 10 pułk artylerii SS były w transporcie kolejowym do Stargardu. Również nocą saperzy niemieccy wzmocnili most na Inie na przyczółku na południe od Suchania do nośności 60 ton, co miało zapewnić przeprawę czołgów „Panther”. Właściwa ofensywa ruszyła 16 lutego, choć z powodu opóźnień w transporcie oraz odwilży i nieprzejezdnych dróg gruntowych wiele oddziałów nie zdążyło na czas wejść do akcji. Na prawym skrzydle siły XXXIX Korpusu Pancernego zaatakowały siły 12 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego na kierunku przesmyku pomiędzy jeziorami Miedwie i Płoń. 10 Dywizja Pancerna SS „Frundsberg” uderzyła z rejonu Słotnicy na Burzykowo i dalej w kierunku Dębice - Warnica. W związku z faktem, że 22 pułk grenadierów pancernych SS oraz I batalion 10 pułku pancernego SS jeszcze nie dotarły, natarcie wyruszyło bez należytego przygotowania, rozpoznania i wsparcia artylerii i utknęło ostatecznie w rejonie Warnic. Pomimo ponawianych natarć i rosnących strat, czołgom 10 pułku pancernego SS nie udało się opanować przystanku kolejowego Warnice, desperacko bronionego przez czołgi 66 Gwardyjskiej Brygady Pancernej. Nieco lepiej poszło Dywizji Pancernej „Holstein”, która około 16.00 zajęła Wierzbno a koło 20.00 opanowała Obrytą, spychając broniące się oddziały 34 Gwardyjskiej Brygady Zmechanizowanej wspartej czołgami 48 Gwardyjskiej Brygady Pancernej i przecinając szosę 158 (Pyrzyce-Stargard). Znacznie lepiej sytuacja rozwinęła się na odcinku 4 Policyjnej Dywizji Grenadierów Pancernych SS, która rozerwała styk pomiędzy 75 Gwardyjską Dywizją Strzelecką i 12 Gwardyjska Dywizją Strzelecką. 7 policyjny pułk grenadierów pancernych SS zajął Morzycę, zaś 8 policyjny pułk grenadierów pancernych SS skierował się ku szosie Lubiatowo-Dolice. W związku z powodzeniem dywizji, generał Decker nakazał wstrzymanie natarcia 10 Dywizji Pancernej SS „Frundsberg” w rejonie Warnic i przerzucenie całości jej sił na odcinek 4 Policyjnej Dywizji Grenadierów Pancernych SS. Będące jeszcze w transporcie kolejowym oddziały 10 Dywizji Pancernej SS „Frundsberg” zostały skierowane bezpośrednio w rejon Morzycy. W centrum oddziały 11 Ochotniczej Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Nordland” oraz 27 Ochotniczej Dywizji Grenadierów SS „Langemarck” toczyły zacięte walki celem poszerzenia korytarza do okrążonego Choszczna. Rosjanie mocno trzymali Piasecznik oraz Sławęcin. „Korytarz” miał zaledwie 1-2 km szerokości a Rosjanie podejmowali nieustanne próby jego przerwania.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz